موسیقی درمانگر و عصب شناس، الیزابت استگمولر از دانشگاه ایالتی آیووا داستانی را در مورد یک بیمار مبتلا به بیماری پارکینسون تعریف می‌کنه: او در یک رستوران شلوغ بود که ناگهان نیاز به رفتن به دستشویی پیدا کرد، اما نتوانست به آنجا برسه. سر جاش یخ زده بود. یخ زدن هنگام راه رفتن در افراد مبتلا به پارکینسون پیشرفته رایجه.
رفلکس‌هایی که حرکات خودکار را کنترل می‌کنند می‌تونند بدون دلیل خاموش بشن و متاسفانه استرس هم اوضاع را بدتر می‌کنه.
این چیزی بود که برای این بیمار اتفاق می‌افتاد، او نمی‌توانست حرکت کنه، مردم خیره شده بودند و او باید اکنون به دستشویی می‌رسید.
سپس آهنگی را به یاد آورد، تمرینی که درمانگرش به او آموخته بود. او شروع کرد به زمزمه کردن “You are my sunshine” و آرام آرام پاهایش را با ریتم موسیقی تکان داد و بله او موفق شد.
دکتر استگمولر می‌نویسه: موسیقی درمانی از انعطاف پذیری عصبی مغز انسان برای ارتباط موسیقی با مهارت های حرکتی استفاده می‌کنه.
درمانگر با موسیقی‌ای شروع می‌کنه که بیمار از آن لذت می بره تا فرآیندی را برای اتصال آن لذت به فعالیت‌های خاص آغاز کنه.
یک ملودی می تونه حرکت را تحریک کنه، یک ریتم می تونه به تنفس کمک کنه و یک آهنگ می‌تونه خستگی، درد، تنش و اضطراب را کاهش بده. این یک استفاده بسیار کاربردی از موسیقیه و فقط با تکرار امکان‌پذیره.
ما می‌تونیم مهارت‌هایی مانند نواختن ساز، بازی یا حرکات را تمرین کنیم. ما همچنین می‌تونیم سلامتی و آرامش ذهنی رو تمرین کنیم. ما می‌تونیم با آموزش ذهن مون مسیرهای فکری و حرکات رفتاری جدیدی پیدا کنیم.
مغز ما، افکار ما، ثابت نیست. بدون توجه به سن عرض می‌کنم.
ما هرگز از یادگیری دست نمی‌کشیم. ما هنوز می‌تونیم تغییر کنیم.
چگونه به اونجا برسیم؟ تمرین، تمرین، تمرین … و موسیقی می‌تونه به اینکار کمک کنه.
کالیمبای آریس
ariskalimba.com
@ariskalimba
09126959243
دیدگاهتان را بنویسید